Ad Stappaerts (52) : “Ooit dacht ik van mijn slakken rijk te worden. De directeur van de cursus ‘kweken van paling en meerval’ sprak immers over ‘de slak met de gouden eieren’, toen hij bij de diploma-uitreiking wees op een bak met slakken. Van hem kocht ik mijn eerste slak. Kijkend naar het slijmerige beestje zag ik er een gouden toekomst in. Ik wist toen nog niet dat koningin Beatrix ooit langs zou komen om een van mijn eigen slakken te proeven. Zulk hoog bezoek motiveert me nog meer om zulke bijzondere diertjes te kweken.
Zeventien jaar geleden begon ik dus mijn eigen slakkenkwekerij. Thuis hadden we een varkenshouderij die niet geweldig liep. Het gouden slakkenplaatje bleef door mijn hoofd spoken. Allereerst las ik een aantal boeken over slakken en de manieren waarop je ze kan kweken. In Frankrijk en Spanje zijn escargots een prijzige delicatesse. Dat was dus dé plek waar ik in de leer moest gaan. Ik onderzocht daar de verschillende manieren en leerde van hun kweekervaringen. Eenmaal thuis zette ik honderdtachtig vierkante meter veld uit voor mijn slakken. Ik gaf ze vrijheid om te kruipen en legde planten in de bakken als voedsel voor de beestjes. Deze methode bracht heel veel werk met zich mee. Een klassieke beginnersfout bleek achteraf.
Uiteindelijk besloot ik met slechts één stuk land door te gaan. Na een aantal jaren experimenteren over de beste manier van kweken, het reageren op de marktvraag en daarnaast zorgen dat ikzelf niet veel werk aan de slakken heb, is dit de beste optie. De slakkenbusiness bleek in Nederland toch veel kleiner te zijn dan ik van tevoren had gedacht.
Ik heb nog steeds veel plezier in het kweken en het verzorgen van de diertjes, maar van een echte baan kan ik niet spreken. Het is nu een hobby. De vraag in Nederland naar slakken is nu eenmaal niet groot. De concurrentie uit het buitenland is daarnaast moordend. De slakken kunnen daar veel goedkoper worden gekweekt. Waar ik nu vooral iets aan verdien, is de excursie langs mijn slakkenveld. Ik vind het leuk om mensen iets te leren over het bijzondere karakter van mijn slakken en op welke manier je de beestjes moet kweken. Ook laat ik de mensen een kijkje nemen in de ‘slakkentunnel’, waar het kweken plaatsvindt. Tenslotte mag iedereen er natuurlijk eentje proeven. ‘Huh, het smaakt naar een gewoon stukkie vlees’, dat is de meest gehoorde reactie van de gasten. Grappig dat ze elke keer iets heel anders verwachten.
Mijn slakken lever ik vooral aan exclusieve restaurants, al nemen gasten van de excursie ook geregeld een potje slakken mee naar huis. Het is een echte delicatesse voor de fijnproever. Al vind ik het nog steeds jammer dat onze koningin geen potje mee naar huis heeft genomen.” 
robstad 